Biri bütün ayrıntılarıyla nasıl anlatılır bilmiyorum. Belki yüzünü, gülüşünü ya da telaşlı ifadesini biraz hayal edebileceğiniz kadar anlatabilirim ama karşısında sadece dinlerken, öylece dururken içimden geçenleri tutup da gösteremem. Bazen akan suyun kenarında hem suyun üzerinde sürüklenen dalları izlemek, hem altında yüzenlere bakmak hem de aklından geçenlere hakim olmak gibi birden fazla şeyin farkında olmak ama aslında olamamak gibi. Suyun üzerinde sürüklenenlere bakıp, düşüncelere dalıp yüzenleri kaçırmak gibi. Anlatamadım. Aslında şöyle, mesela bir şeyler anlatıyor değişen duygularını ve yüzüne yansıyan ifadelerini yakalamaya, nasıl hissederken nasıl davranıyor mimikleri nasıl değişiyor bunları yakalamaya çalışıyorum. Sonra bunlara dikkat ederken aslında ne anlattığını anlamaya, uygun cevaplar vermeye ve anlattıklarını bağlantılayıp unutmamaya çalışıyorum. Aynı zamanda bu duygular ve tepkiler içimde başka düşünceler oluşturuyor ve bunarı da tutup saklamaya çalıyorum. Çok basit gibi görünen kısa bir sohbet karmaşık işlemler gerektiren bir denklem oluyor. Ayrılınca tek tek düşünebilmek için düzenli bir sıraya koymalıyım yakalayabildiklerimi. Geriye dönüp tekrar izleyebilmeliyim zaman dilimini.
Birini hem tanımaya hem yakalamaya çalışmak içinden geçenler olmasa bu kadar zor olmazdı belki de. İçinden geçenler olmasa saklamaya çalışmazdın ya da, bilmiyorum.
Birini bütün ayrıntılarıyla anlatamam. Ama içimde yakalayamadıklarımın izleri olur. Bu izleri ifade edemem. Birini içimde tanırım, ona duygularımı, gördüklerimi, suyun üstünde sürüklenenleri, altında yüzenleri, yanında hışırdayan yaprakları, hafif esen rüzgarı yüklerim. Bunu anlatamam belki ama içimde bunları bir kutuya koyar, unutana kadar saklarım.
Ceren
