Şaibesi ışıltılı vitrinlerinden
Bu asırda,
Hakikatin nefesiymiş gözlerin.
Üstelik ciğerlerine dolan nikotinden
Ve hatta ayak ucuna düşen
Bitik kahraman izmaritten
Bana neyken!
.
“Bırak şu illeti.
Saç tellerim acıyor.”
.
Örneğin bir bölü beş saniye
Değmişse hakikat gözlerime,
İçime bakışlarını çekmeden
“Yaşat Allah’ım” duasına dalarım.
Gözlerinse otobüs peronlarına...
Barış abinin kol düğmeleri çalar içimde.
İçimde sorular, sorgular, yargılar...
.
“Başın omzumda bir fotoğrafımız olmasın mı?”
.
Çoraplarının yerini sor bana.
Elmacık kemiklerine çiçekler çizeyim,
Hakikatin nefesiyle her sabah aynada
Büyüt onları,
Nefesini öpeyim.
Gözlerinin hohladığı camların buğusuna
Adını yazmamı bekleme.
Pencereler,
Kuş dolsun diyedir içimiz.
Kal!
Tüm şaibesi yerle bir olsun şehrin.
Ve sözlükler yeniden tanımlasın ‘mucize’yi.
.
“Yemekte ne var?”
.
‘Ankara’yı sevmiyorum’un
‘Bana sevmeyi anlat’ demek olduğunu söyle.
Heidi’nin koştuğu kırlarda
Büyük babasının köy ekmeğini koklatayım.
Bir varmış;
Faşist köyün sürrealist ressamı
Saçlarını çizmeye kalkmış.
Bir yokmuş
.
-Münevver Kübra Peker
