Heralde hayatım boyunca unutamayacağım en büyük yalnızlığımdı. Acının içine gömülmüş 9 küçük beden ve olayı idrak etmeye çalışan bir ben.
Aslında 10 çocuktular. Bir acı yok olmayı istedi ve öyle istedi ki yok oldu. Belki de olduğunu düşündü. En büyük savaşımda bana en büyük darbeyi vurdu. Haberi bile olmadı. Cepheme atom bombası gelmiş gibiyim. Belki de kaybettim çoktan.
Şimdi 11 kişi olmayı nasıl dilerdim. Bahtiyar'a bile söyleyemedim. Ben bunu nasıl omuzlayabilirim ki? Bir gün öncesinde nasıl omuzladıysam mı? Kalbimdeki kıymıkları bile unutturan bu şey ivmeli bir şekilde acıyı arttırmaya kararlı. Tepe nokta neresi peki?
Düşünmeden edebilir misiniz? Biliyorum siz edersiniz.
Nasıl bu kadar hissiz olabiliyorsunuz ki? Ah biliyorum sizin akrabanız değildi.
Şimdi anlıyorum patronun neden herkese 'akraba' dediğini. İyi ki bize de böyle alıştırmış. Kim ölürse ölsün üzülebiliriz.
-ALİ KOÇ
