Derin bir nefes çekemiyorum. Sıkışıyor göğsüm. Karanlık pek daraltıyor. Duvarlar da öyle...
Rüyamda gördüm seni damarımda iğneyi unuttun. Ben sadece kaybettiklerimi özlerim ama bu sefer hazır kıtayı kaybettim. Onları özlemiyorum.
Bir şey olursa kurma kolunu çek sertçe bırak. Sonra ölmeyi bekle öylece.
Leşsel bir şey bekliyorum. Leş gibi demek için... Ya dostum! Leş gibi yürüyorsunuz.
Ha bir de iğrençsiniz! Bu yazının aslında ilk cümlesi bu kısımda olması gerekiyordu.
Ritimlerimde problem var. Her gün düşüyor. Kanıt aramazsın düştüğüne. Sahipsiz görünse de zamanın sahibi bizim yanımızda.
Size her şeyi yapabilirler ama zamanı durduramazlar. Bu nasıl bir motivasyon kaynağı dostum. Bu sözü söyleyen adamı alkışlıyorum.
Başladı zelzele. Vur şu solu. Bir şey olmadan hiçbir şey olamazsın. Takip ediyor korkularım. Bana teşekkür etme ya, bana teşekkür etme. Sadece iki kelime. Emredersiniz, Sağol!
Benim adımımı bana geri sattın. Zamanın bedeli ensemdeki sıklaşan nefes oldu.
İlk kısımlarda üstte ip gözükmeyecek. İkinci kısımda ise ipler çarprazlama devam edecek. Bataklıkta kalemin işe yaramaz beni iyi dinle.
Bitmedi serüvenim...
-Ali Koç
