Bilmiyorum ki bende sustuklarımı. En sevdiğim ceketim ve sen şu an hissettiğim ve kokladığım en güzel şeylersiniz. Düşüncelerimi durdurabilen soğuğa karşı dimdik durmasam bile üşüdüğümü kabul etmeyecek kadar gururlu. Sanki sen çok şeysin. Ama sen yine de düşün bana esir kal.
Sonbaharı mı yaşıyoruz? Hangi günler cumartesiydi? Cumartesi günleri tenimde hissediyorum bütün yağmur damlalarını. Ve bunların hepsi bana ne kadar yalnız olduğumu hissettiriyor. Sen susmasaydın ben yoklukta bile var olamaz bir şarkının yedinci notasıydım. Sen beni duyduğunda dünyanın en güzel sesi oldum.
Hepsi kabul de ben koskoca ülkeye sığamayıp yıllar önce yaşamak için hayalini kurduğum bu yere nasıl geldim. Bazen kendime bu şansın nereden geliyor diye soruyorum. Sonra bu bunu sorgularsam kaçar gidermiş gibi hissediyorum.
Hani bir keresinde Üzerimde yeşil ceketim varken kar yağıyordu. Seninle aramızda yol vardı sadece. O gün hissettiklerim tabi ki üşümek değildi. Ben senin saçlarındaki kara dokunmak istedim. Ama sana gelemedim.
Ben hayatın neresinde koptum pek farkında değilim. Ama sen Ankara'ya bende Hatay'a ihanet etmedik. Şimdi ben Ankara'yı çok seviyorum ama sanırım sen Hatay'ı sevmiyorsun.
Bir silahım yok. Olmasına da gerek yok. Olmadan da kafama sıkabilirim. Birde kocasını öldüren Selma'yı yaratan arkadaşım var. O da karlı yollarda yürürdü. Saatim düşmüştü o bilmez. Ama ben karlı yollarda saatimi aradım. Onunla yıllarca birbirimizi gördük ama yıllar sonra tanıştık.
Şimdi bu soğuk bana dokunmaz. Kovalayacakta bir şey yok. Herkes sinirli. Çok kültürlü bu hayatın ben neresindeyim. Kıblenin yönünü bilmiyordum. Bugün öğrendim. Artık babam sorarsa cevaplayabilirim. Ama senin ses tonun bile beni öldürebilir.
O yüzden artık dünyanın en güzel sesi sensin.
-Ali Koç
